Delikatesy na rogi

Żeby znać umiar, trzeba:

Wiedzieć czym jest umór.

Doświadczyć mrówek wędrujących w kościach.

Przytulić drut kolczasty.

Wyrzucić brylantowy pierścionek.

Oddać hołd potępionym.

Fastrygować papier toaletowy.

Jodłować nad własnym nagrobkiem.

Poślinić kurz na żaluzjach.

Posłodzić dżem z miodunki. 

Zakochać się w kłykciu potylicznym.

Oddać morzu śledzia w occie.

Rozmieszać brokat w śmietanie.

Uciec frontowymi drzwiami.

Skubnąć jaszczurkę za nadgarstek.

Latać liniami papilarnymi.

Wturlać Syzyfa na Giewont.

Dzwonić do siebie z przeszłości.

Rolować chleb w lubrykancie.

Filtrować piasek z Gobi.

Dotknąć podniebienia lwiej paszczy.

Umyć myśl ultradźwiękiem.

Podnieść piosenkę za refren.

Kopulować z pomnikami.

Atakować zawartość szaf.

Ocalić dziurkę od klucza.

Brodzić w kiszonej kapuście.

Pogłaskać kolację przed świtem.

Zapaść się w czeski dywan.

niezręczność

audycja nienadawana
nadawca kona, adresat nieznany
prezenterowi odcięto ręce, w prezencie
krzynę krzyczał, teraz pyta nieprzytomnie
- gdzie mój zegarek?

i nie wie jak nacisnąć przycisk space, jak przestrzeń,
guzik enter, jak wejdź,
klawisz shift, jak zmiana
nie podniesie cegły, o którą potyka się z chrzęstem stawów, nie wstając nawet z łóżka
nie umie uszczypnąć się w środku snu, mamrocze w lnianą poduszkę
- jestem zakłopotany...

do skroni przypięte ma ule szerszeni
do podniebienia przylega mu półpustynny kurz
do kostek opadły nadzieje na otwarcie klatki
- do dupy.

ulga z zamknięciem powiek
odcięciem rzęs
wyrwaniem włosów z ucha
z wdechem do pępka
przemieszeniem karku
- trochę się boję, a trochę jest fajnie

cisza niezręcznie czeka na dżingiel
dżingiel bells
dżingiel balls
dżingiel bills
dżingiel bełt

Rzygam słotą

Pogodo! O Pogodo, wołam Cię wołaczem!
Patrzę się na Ciebie swoim brzydszym fejsem.
Wejrzyj głęboko w me, me, me, me oczy.
Umawiałyśmy się inaczej! Nie tak rozdzieliłyśmy obowiązki! Naprawdę przesadziłaś. Nie po to znoszę własną bezsenność, bezsensowność i bylejakość, żebyś nie dotrzymywała obietnic.

To ja mam być w lipcu szara, zmęczona i brzydka. To ja mam płakać co trzy godziny. To ja zionę chłodem i z oziębłością mijam przechodniów. Ty miałaś być rozpogodzona, uśmiechnięta, piękna. Jasna jak słońce i pełna ciepła. Miałaś tańczyć na małych paliczkach w kobiecych sandałach i pod pachami gości w bezrękawnikach.

To ja mam leżeć spuchnięta i pomiętolona, owinięta mgłą kocy, kołdry i kaszlu. Moje gruczoły potowe, a nie Twoje chmury mają zalewać mnie zimnym dżdżem. Pogodo! Pomyliłaś nasze ustalenia, dla Ciebie miał być Lipiec i Sierpień, podczas gdy mi, jak co roku do rozkwitu przypadałby Listopad.

Pogodo, mówię do Ciebie! Popatrz na mnie i rozchmurz się. Zawieruchę i cienie zostaw mnie, nie widzisz, że dobrze sobie z nimi radzę? Ty wróć z upalnymi nocami, które upychają lepkich ludzi w metrowe  kolejki  po wiatraki z Tesco. Wczuj się w rolę według ustaleń, dobra? Uspokój się, przeczytaj kontrakt jeszcze raz i zapamiętaj - Ty brylujesz latem, ja jesienią.

Jeszcze raz, powtórzę, popatrz na mnie, oddałam Ci wszystkie radości (żebyś zrobiła z nich pierwsze w Polsce hiszpańskie lato) i nie zostało mi nic. Może tylko książki i jedzenie. Pogodo, zlituj się, na miłość czeską! Umowa jest przecież jasna: Ty żarzysz się w wakacje, ja płonę na jesień.